Ва алайкум ассалом ва раҳматуллоҳи ва барокатуҳ. Дуоси ижобат бўладиган зулмдаги одамлар, мазлумлар, яъни зулмга учраганлардир. Аллоҳ таоло шундай деган: “Аллоҳ ёмон сўзларнинг (яъни, дуоибаднинг) ошкор айтилганини суймайди. Магар мазлум томонидан бўлса (золимнинг зулмини ошкор қилиш учун айтилса, жоиздир). Аллоҳ Эшитувчи, Билувчи Зотдир” (Нисо, 148).
       Абдуллоҳ ибн Аббос розияллоҳу анҳу ушбу оятни қуйидагича тафсир қилган: “Аллоҳ бир банда бошқа бир одам зарарига дуо қилишини яхши кўрмайди. Магар мазлум бўлса (унинг золим зарарига дуо қилиши жоиз). Чунки, Аллоҳ унга зулм қилган одам зарарига дуо қилишга рухсат берган. Агар мазлум сабр қилса, ўзи учун яхшироқдир” (Ибн Жарир, Ибн Мунзир ва Ибн Абу Ҳотим ривояти).

عَنْ ابْنِ عَبَّاسٍ رَضِيَ اللهُ عَنْهُمَا أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ بَعَثَ مُعَاذًا إِلَى الْيَمَنِ فَقَالَ: اتَّقِ دَعْوَةَ الْمَظْلُومِ فَإِنَّهَا لَيْسَ بَيْنَهَا وَبَيْنَ اللهِ حِجَابٌ. رَوَاهُ الْبُخَارِيُّ وَمُسْلِمٌ وَأَصْحَابُ السُّنَنِ وَأَحْمَدُ.

     Ибн Аббос розияллоҳу анҳудан ривоят қилинишича, Набий соллаллоҳу алайҳи ва саллам Муозни Яманга юбораётганларида: “Мазлумнинг дуосидан эҳтиёт бўл! Сабаби, у билан Аллоҳ ўртасида тўсиқ йўқ!” деб тайинлаганлар (Бухорий, Муслим, Сунан соҳиблари ва Аҳмад ривояти).
    Анас ибн Молик розияллоҳу анҳу Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламдан ривоят қилади: “Гарчи кофир бўлса ҳам, мазлумнинг дуосидан сақланинглар! Зеро, унинг ортида тўсиқ йўқ” (Аҳмад ривояти). Мазлум кофир, фожир ва гуноҳкор бўлса ҳам, унинг золим зарарига қилган дуосидан ҳазир бўлиш керак. Шунинг учун ирқи, эътиқоди ва ижтимоий келиб чиқишидан қатъи назар бирон кишига зулм қилмаслик шарт.

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: ثَلاثُ دَعَوَاتٍ يُسْتَجَابُ لَهُنَّ لا شَكَّ فِيهِنَّ دَعْوَةُ الْمَظْلُومِ وَدَعْوَةُ الْمُسَافِرِ وَدَعْوَةُ الْوَالِدِ لِوَلَدِهِ. رَوَاهُ ابْنُ مَاجَهْ وَأَحْمَدُ وَسَنَدُهُ حَسَنٌ.

      Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳу Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламдан ривоят қилади: “Уч (хил) дуонинг мустажоб бўлишида шак-шубҳа йўқ: мазлумнинг дуоси, мусофирнинг дуоси ва отанинг фарзанди ҳақига (қилган) дуоси” (Ибн Можа ва Аҳмад ривояти. Ҳадис санади ҳасан). Бу ерда зулм кўрган одамнинг дуоси ижобат қилинишига шубҳа йўқлиги алоҳида таъкидланмоқда. Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳу Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламдан ривоят қилади: “Мазлумнинг дуоси мустажобдир. Агар у фожир бўлса, фожирлиги ўзининг зиёнигадир” (Аҳмад ривояти).