ДОИМ ИСТИҒФОР АЙТИШНИНГ ФОЙДАСИ

Қисса:
Бир куни Аҳмад ибн Ҳанбал раҳматуллоҳи алайҳ шаҳарларидан узоқроқ бўлган маҳалла масжидида хуфтон намозидан кейин тунаб қолмоқчи бўлдилар. У пайтлар ҳозирги кундакидек телевизор йўқ. Масжид қавми Аҳмад ибн Ҳанбални танимайди. У кишини масжидда тунаб қолишларига кўнишмади. Ярим тун уйга боролмайдилар. Йўл узоқ. Шунда масжид олдидаги новвойдан илтимос қилиб, новвойхонада бомдодгача тунаб қолишга рухсат сўрадилар.  Новвой рози бўлди.                                                                  

 Аҳмад ибн Ҳанбал новвойнинг хамир олиб нон ёпишини кузатдилар. Новвой доим нафсини тергаб турадиган ва нафсини поклашга қаттиқ эътибор берадиган солиҳ банда эди. У хамир олиб нон ёпгунга қадар истиғфор айтишдан тўхтамади. Буни кўриб Аҳмад ибн Ҳанбал новвойга:

وَهَلْ وَجَدْتَ نَتَائِجَ أعْمَالِكَ هَذِهِ؟

«Мана шу ишингнинг самарасини кўрдингми?», дедилар. У:

مَا دَعَوْتُ دَعْوَةً إلَّا وَاسْتَجَابَهَا اللهُ لِي، مَا عَدَا دَعْوَةً وَاحِدَةً

«Ҳа! Доим нафсимни тергаб истиғфор айтиб юришимнинг самарасини кўрдим. Мен Аллоҳга қайси дуони қилган бўлсам ҳаммасини ижобат қилди фақат битта дуо ижобат бўлмади», деди. Аҳмад ибн Ҳанбал: «Ижобат бўлмай қолган дуо қандай дуо?», деб сўрадилар. Новвой:

رُؤْيَةُ الإمَامِ أحْمَدَ بْنَ حَنْبَلَ

«Аҳмад ибн Ҳанбал билан учраштиришини сўраганман. Лекин ижобат бўлмади», деди. Шунда Аҳмад ибн Ҳанбал кулиб: «Дуонг ижобат бўлди ўғлим. Мен ўша Аҳмад ибн Ҳанбалман», деган эканлар.

Одилхон қори Юнусхон ўғли