ҲАМЖИҲАТЛИК – ДИНИМИЗ МАҚСАДИ

Ислом ­– ҳамжиҳатлик, аҳиллик, иноқлик дини.

Келинг, буни шариатимизда жорий қилинган амаллар орқали ўрганиб чиқамиз.

Ибн Умар розияллоҳу анҳудан ривоят қилинган ҳадиси шарифда Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам:

عَنْ عَبْدِ اللهِ بْنِ عُمَرَ: أَنَّ رَسُولَ اللهِصَلَى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ  قَالَ: «صَلَاةُ الْجَمَاعَةِ تَفْضُلُ صَلَاةَ الْفَذِّ بِسَبْعٍ وَعِشْرِينَ دَرَجَةً»

«Жамоат намози ёлғиз(киши)нинг намозидан йигирма етти даража афзалдир», дедилар».

Мана, жамоат билан ўқилган намозга улуғ ажр ваъда қилинмоқда. Нима учун? Чунки  у ҳамжиҳатлик ва бирдамликка сабаб бўлади.

Яна бир шаръий ҳукмга эътибор қилинг. Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам Аллоҳнинг ҳадиси қудсийсини бизга ривоят қилиб шундай дедилар:

إنَّ اللهَ عَزَّ وَجَلَّ يَقُولُ يَوْمَ القِيَامَةِ: «يَا ابْنَ آدَمَ، مَرِضْتُ فَلَمْ تَعُدْني، قَالَ: يَا رَبِّ كَيْفَ أَعُودُكَ وَأَنْتَ رَبُّ العَالَمِينَ؟ قَالَ: أَمَا عَلِمْتَ أَنَّ عَبْدِي فُلاَنًا مَرِضَ فَلَمْ تَعُدْهُ، أَمَا عَلِمْتَ أَنَّكَ لَوْ عُدْتَهُ لَوَجَدْتَنِي عِنْدَهُ

«Аллоҳ азза ва жалла Қиёмат куни: «Эй одам боласи, касал бўлдим, мени кўргани келмадинг», дейди. Шунда у киши: «Эй Раббим, қандай қилиб сени кўргани бораман? Сен оламларнинг Рабби бўлсанг», дейди. Аллоҳ эса: «Билмасмидинг, фалончи бандам касал бўлди, лекин уни кўргани келмадинг. Агар уни кўргани борганингда унинг ҳузурида Мени топар эдинг», дейди.

Ушбу ҳадисда ҳам улкан ажр ваъда қилинди. Сабаби, у ҳамжиҳатлик, бирдамлик, аҳиллик риштасини мустаҳкамлайдиган амал. Аслида касал одам биз олиб борадиган егуликка муҳтож эмас. Бу иш орада илиқликни пайдо қилади. Шунинг учун Аллоҳ касал кўришни, Ўзини кўришга ўхшатмоқда.

Яна бир шаръий ҳукмга эътибор беринг:

Бир гуноҳкор банданинг яхшилар билан аралашиб юргани эвазига кечирилиши. Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам муборак ҳадисларида шундай дедилар:

«Аллоҳнинг зикр аҳлини қидириб, йўлларда айланиб юрадиган фаришталари бор. Агар бирорта зикр қилаётган қавмни топиб қолишса, «Излаган нарсаларингизга келинглар!» деб бир-бирларини чақиришади. Кейин улар бу мажлисда йиғилганлар қандай зикр қилаётгани ҳақида Аллоҳга хабар беради. Шунда Аллоҳ «Сизларни гувоҳ қилиб айтаманки, Мен уларни мағфират қилдим», дейди. Бир фаришта: «Уларнинг ичида фалончи ҳам бор, ўзи улардан эмас, бир юмуш билан келган, холос», дейди. Шунда Аллоҳ:

هُمُ الْجُلَسَاءُ لَا يَشْقَى بِهِمْ جَلِيسُهُمْ»

«Улар шундай суҳбатдошларки, уларнинг суҳбатдоши ҳам бахтсиз бўлмайди», дейди».

Раббимизнинг меҳрибонлигини қарангки, бир гуноҳкор инсон яхшилар билан бирга бўлгани, ҳамжиҳат ва аҳил бўлганинг эвазига унинг ҳам гуноҳи кечирилмоқда.

Ҳамжиҳат яшашга тарғиб қиладиган энг буюк ҳадис бор. Ана шу ҳадис мусулмонларнинг шиорига айланган:

Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам:

عَنْ أَنَسٍ، عَنِ النَّبِيِّ صَلَى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ  قَالَ: «لَا يُؤْمِنُ أَحَدُكُمْ حَتَّى يُحِبَّ لِأَخِيهِ مَا يُحِبُّ لِنَفْسِهِ».

«Ҳеч бирингиз ўзи учун яхши кўрган нарсани биродарига ҳам раво кўрмагунича мўмин бўла олмайди», дедилар.

Мана азизлар шариатимизда жорий қилинган амалларнинг ҳикматига эътибор берсак, уларнинг барчасида аҳил, иноқ бўлиб яшашга тарғиб қилинганига яна бир карра иймон келтирамиз.

Одилхон қори ЮНУСХОН ўғли