Яхшилик қил, сувга от...
Оғайниларимиздан бири қарз сўради. Пул бор, бироқ ўзимга ҳам керак бўлгани учун аниқ жавоб айтолмадим. Кейин эса, ўзига зарур бўлиб туриб, бошқа муҳтожга бериш, айниқса, қарз сўраган кишининг ҳожатини чиқариш сахийлик экани ҳақидаги сўзлар ёдимга тушди. Шуларни ўйлаб, берсам-берақолай деб турган эдим, телефон жиринглади. Бояги оғаймним экан. “Катта қудамиз қиз чиқарадиган, маҳалладаги ўртоғим ўғил уйлаяпти, биринчи тўйи, тўёна қилмасам бўлмайди. Мен тўй қилганимда, фалон сўмдан беришган, шуни қайтаришим зарур”, дея қарз сўраганининг сабабларини тушунтира кетди...
Бу каби гаплар тобора кўп қулоққа чалиняпти. Ҳатто хўжакўрсинга ёрдам қилиб, ортидан фалончини мен боқяпман, дейдиганлар ҳам бор. Тўёналаримиз қайтади, қолганини қарз-ҳавола қилармиз, дея тумонат одамни чақириб, катта ош беришга уринаётганлар ҳам оз эмас.
Ваҳоланки, динимиз ўзидан ортилган киши ҳам кам харж қилиб тўй ўтказиши кераклигини тавсия этади. Ҳатто, ўн-ўн беш одам чақириб, никоҳни эълон қилса ҳам бўлади. Мен элнинг ошини еганман, энди катта тўй қилмасам, одамлар гапиришади, деган фикрга бориш, чоғи келмаса-да, бошқалардан ўзини устун қилиб кўрсатишга уриниш мутлақо хатодир.
Аллоҳ таоло бундай огоҳлантиради: “Эй мўминлар, молини одамларга кўрсатиш учун берадиган, Аллоҳ ва охират кунига ишонмайдиган кимсага ўхшаб, берган садақаларингизни миннат ва озор билан йўққа чиқарманг!” (Бақара сураси, 264-оят).
Абдувоҳид Ўрозов
