Фарзанднинг нозини ота-она кўтаради
Ўтмиш подшоҳлардан бири бир ёмон дардга мубтало эдики, касалининг номини атамаслик яхшироқдир. Бир гуруҳ юнон табиблари бу дардга фалон сифат ва фалон хосиятга молик бўлган одамнинг ўтидан бўлак даво йўқдир, деган қарорга келдилар. Подшоҳ шундай одамни топиб келишга фармон берди. Бир деҳқон ўғлини топдилар, унда табиблар айтган барча сифатлар мавжуд эди. Подшоҳ боланинг ота-онасини чақиртириб, уларга талай мол-дунё бериб рози қилди. Қози: «Подшоҳнинг саломатлигини сақламоқ учун фуқароларидан бирининг қонини тўкмак раводир», деб фатво берди. Жаллод боланинг бошини кесишга ҳозирланди. Бола осмонга боқиб табассум қилди. Подшоҳ ундан сўради: «Шундай ҳолатда табассум қилишингнинг боиси нима?» Бола жавоб берди: «Фарзанднинг нозини ота-она кўтаради, даъво билан қозининг ҳузурига борадилар, подшоҳдан адолат тилайдилар. Ҳозир ота-онам дунё моли учун ўлимимга рози бўлдилар, қози фатво берди, подшоҳ бўлса, мени жондан жудо қилиб, ўзи шифо топмоқчи. Аллоҳи таолодан бўлак паноҳим йўқ экан, шу жиҳатдан кулдим».
Кимга ҳам қилардим дастингдан фарёд,
Ўзингга келибман, ўзгинангдан дод.
Бу сўзни эшитган подшоҳнинг кўнгли пора-пора бўлиб кетди, кўзларидан шашқатор ёш оқиб, деди: «Бегуноҳнинг қонини тўкиб, шифо топганимдан кўра ўлганим яхшироқ».
Кейин болани бағрига босиб, юз-кўзидан ўпди-да, беҳисоб совғалар бериб, озод қилиб юборди. Дейдилар-ки, ўша ҳафтада подшоҳнинг дарди шифо топди:
Ҳали ҳам эсимдан бир байт чиқмайди,
Бир филбон айтганди Нил қирғоғида:
Оёғинг остида қумурсқа ҳоли
Ўзинг босилгандай фил оёғида.
Шайх Саъдийнинг “Гулистон”идан
