Қалб ва тил

   Луқмон қора танли қул ва дурадгор эди. Бир куни хожаси унга қўй сўйишни буюрди. Луқмон қўйни сўйди. Хожаси унга: “Менга қўйнинг энг яхши жойидан олиб кел!” деди. Луқмон унга қўйнинг тили билан юрагини (“юрак” араб тилида “қалб” дегани) олиб келди. Сўнг орадан бир неча кун ўтди.
     Кунларнинг бирида хожаси унга яна қўй сўйишни буюрди. Луқмон қўйни сўйди. Хожаси унга: “Менга қўйнинг энг ёмон жойидан олиб кел!” деди. Луқмон унга яна қўйнинг тили билан юрагини олиб келди. Хожаси ҳайрон бўлиб: “Аввалги сафар қўй сўйганингда “Менга қўйнинг энг яхши жойидан олиб кел!” десам, тили билан юрагини олиб келган эдинг. Бугун сенга “Менга қўйнинг энг ёмон жойидан олиб кел!” десам, яна тили билан юрагини олиб келяпсан. Буни қандай тушуниш керак?” деди. Шунда Луқмон: “Агар тил билан юрак яхши бўлса, улардан яхши аъзо йўқ. Агар тил билан юрак ёмон бўлса, улардан ёмон аъзо йўқ” деб жавоб берди.



Шайх Ҳоний Ҳожининг “Солиҳлар ва солиҳалар, зоҳидлар ва зоҳидалар ҳаётидан минг бир қисса” китобидан Нозимжон Ҳошимжон таржимаси